Kalendarium

2018r – Styczeń – Zmiana nazwy szkoły na: Powiatowy Zespół Szkół nr 3 w Wejherowie
2011r – organizujemy praktyki zagraniczne, pierwszy Konkurs informatyczny dla gimnazjalistów ABAKUS
2010r – owarcie sali simnastycznej w budynku przy ul. Budowlanych, 10 lat Mistrzostw Wiedzy Komputerowej, otrzymujemy Certyfikat Jakości „Szkoła Przedsiębiorczości”
2009r – 10 lat Młodzieżowej Przedsiębiorczości
2008r – podpisane porozumienie pomiędzy naszą szkołą, a Wydziałem Mechanicznym Politechniki Koszalińskiej dotyczące współpracy, otwarcie ogólnodostępnej strefy rekreacji dziecięcej
2008r – pierwszy w naszej szkole egzamin zawodowy w zawodzie technik informatyk, otrzymujemy kolejną pracownię komputerową, to już 6 w naszej szkole
2007r – obchody X-lecia nadania imienia szkole oraz wręczenia sztandaru
2006r. – przystąpiliśmy do realizacji projektu językowego w ramach programu Sokrates-Comenius 1 pod tytułem „Sztuka kulinarna Kaszub i Wschodniej Westfalii” przy wsparciu finansowym Wspólnoty Europejskiej
2005r – uzyskanie Pomorskiego Certyfikatu Jakości Edukacji w zakresie standardu „Szkoła podejmuje różnorodne zadania na rzecz podwyższania jakości swojej pracy”, a także certyfikat Szkoła z klasą
2005r – dyrektorem szkoły zostaje Ewa Nikel
1997r – 12 czerwca odbyła się uroczystość nadania szkole imienia księdza Edmunda Roszczynialskiego, wręczenie sztandaru oraz odsłonięcie tablicy pamiątkowej
1997r – odbyły się pierwsze w historii szkoły egzaminy maturalne oraz egzaminy z przygotowania zawodowego
1994r – szkoła wzbogaciła się o kilkanaście sal lekcyjnych, w tym: pracownię komputerową, dwie pracownie maszynopisania, pracownię administracyjno-biurową, dwie pracownie krawieckie, pracownię gastronomiczną
1993r – powołanie klas licealnych: Liceum Handlowe o specjalności technik handlowiec; Liceum Zawodowe o specjalności pracownik administracyjno-biurowy. 1 września 1995 roku utworzono Liceum Ekonomiczne o kierunku finanse i rachunkowość
1989r – dyrektorem szkoły zostaje Witold Sieg
1983r – dyrektorem szkoły zostaje Piotr Lenz
1979r – dyrektorem szkoły zostaje Witold Nowosielski
1977r – zmieniono nazwę szkoły z dotychczasowej Zasadniczej Szkoły Zawodowej Dokształcającej na Zasadniczą Szkołę Zawodową nr 1 w Wejherowie
1978r – ZSZ nr 1 w Wejherowie uruchomiła Filię w budynkach OHP przy ulicy Budowlanych 2, które po długoletnich staraniach szkoła przejęła w użytkowanie w 1991r.
1971r – dyrektorem szkoły zostaje Zbigniew Firkus
1971r – szkoła rozpoczęła zajęcia w budynku przy ulicy Dworcowej 5. 720 uczniów kształciło się w ośmiuzawodach: sprzedawca, krawiec odzieży damskiej ciężkiej, krawiec odzieży damskiej lekkiej, stolarz, mechanik, ślusarz- mechanik, mechanik maszyn rolniczych, murarz
1969r – utworzono Zasadniczą Szkołę Zawodową Dokształcającą nr 2 w Wejherowie kształcącą: sprzedawców, krawców, obuwników, stolarzy oraz klasy wielozawodowe z siedzibą w Zespole Szkół Elektrycznych

Patron

Ksiądz Edmund Roszczynialski – patronem szkoły

Od kilku lat trwały w Zespole Szkół Zawodowych w Wejherowie poszukiwania kandydata na patrona szkoły. W 1994 roku uznano, że uroczystość nadania imienia winna być połączona z pierwszymi w historii placówki egzaminami maturalnymi. Powołano zespoły, których celem było przygotowaniei zorganizowanie tego przedsięwzięcia.

Zespół do spraw nadania imienia i organizacji sztandaru, któremu przewodniczyła v-ce dyrektor Danuta Milewska-Biały, zbierał informacjeo przyszłych kandydatach na patrona. W tym celu zwrócono się do społeczeństwa Wejherowa i Ziemi Wejherowskiej o zgłaszanie propozycji wrazz odpowiednim uzasadnieniem.

Do zespołu propozycje kandydatur nadesłało:
Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie – Alfonsa Chmielewskiego, Rada Miasta i Cech Rzemiosł Różnych – ks. Edmunda Roszczynialskiego, środowisko Kombatantów Związku Żołnierzy Armii Krajowej – Szare Szeregi, Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubsko-Pomorskiej – ks. Edmunda Roszczynialskiego, Jana Kwiatkowskiego, Pawła Pokory. Ponadto, oprócz wymienionych, pojawiły się też nazwiska Jana Trepczyka, Józefa Hallera, Pawła Szefke, Franciszki Majkowskiej i Alfonsa Majkowskiego.

Po wstępnym zaopiniowaniu przez Zespół największe uznanie zdobyły trzy propozycje – A. Chmielewskiego,ks. E. Roszczynialskiego oraz Szare Szeregi. O ostatecznym wyborze patrona miało zdecydować głosowanie przeprowadzone wśród uczniów, rodziców i grona pedagogicznego.

W szkole odbywały się apele i spotkania mające na celu bliższe poznanie osobowości, dorobku, postawy życiowej oraz historii kandydatów. Pracę wychowawczo-informacyjną prowadzono również podczas godzin wychowawczych. W kwietniu i maju 1996 roku przeprowadzono anonimowe ankiety, które stwarzały możliwość swobodnych wypowiedzi i wyrażania własnych sądów. Ostateczne wyniki sondażu wykazały, że zarówno młodzież, rodzice jak i grono pedagogiczne opowiedzieli się zdecydowanie za postacią ks. Edmunda Roszczynialskiego.

Wszystkie dokonania Proboszcza wejherowskiej Fary mogą służyć za wzór człowieka wszechstronnie zaangażowanego w dzieło służenia drugiemu człowiekowi. W związku z wyborem kandydata na patrona szkoły, podjęte zostały działania mające na celu wszechstronne wykształcenie i wychowanie uczniów, aby w swoim dorosłym życiu mogli się wzorować na tak godnym i zacnym Człowieku. W planie dydaktyczno-wychowawczym szkoły założono m.in. poprawę wyników nauczania, pracę z młodzieżą uzdolnioną, opiekę nad uczniami słabszymi, rozwój samorządności a także zapobieganie przejawom zachowań patologicznych.

Życiorys ks. Edmunda Roszczynialskiego

Ks. Edmund Roszczynialski urodził się 30 października 1888 roku w Łężycach koło Rumi w licznej rodzinie rolnika Mariana i Eufrozyny z d. Malotka. Był najstarszym dzieckiem z 11-rga rodzeństwa. Jego bratem był Hipolit, rotmistrz, wójt Rumi, który zginął w Piaśnicy. Kształcił się w gimnazjum w Chojnicach i w Wejherowie (od 1904 roku), gdzie należał do tajnej organizacji filomackiej. Po egzaminie dojrzałości, który zdał w 1907 roku, studiował w Seminarium Duchownym w Pelplinie z przerwą w latach 1909-10. Należał do Koła Kaszubologów, w imieniu którego wygłosił referat pt. „Stosunki rolne na Kaszubach” (1908 roku). Święcenia kapłańskie otrzymał 10.03.1913 roku. Będąc wikarym w Drzycimiu powołany zostaje w okresie I wojny światowej do wojska, w armii niemieckiej (luty 1917 roku) był sanitariuszem i kapelanem.

Po demobilizacji pracował w Grudziądzu (1918-20); tu zakłada Towarzystwo Czeladzi Katolickiej, której był prezesem. Był działaczem Towarzystwa Czytelni Ludowych. Dał się poznać jako opiekun biednych i bezrobotnych.

W roku 1920 pasterzuje w Wejherowie, gdzie od 01.04.1920 do 01.09.1926 roku jest prefektem Seminarium Nauczycielskiego. Od 01.11.1924 roku pełni funkcję dyrektora Seminarium.

Dnia 21.01.1924 roku przejmuje jako proboszcz, parafię Trójcy Przenajświętszej, a od roku 1926 jest dziekanem dekanatu wejherowskiego. Zakłada Katolickie Stowarzyszenie Robotników. To Stowarzyszenie wroku 1932 na Pomorzu było jednym z najliczniejszych (liczyło w 1932 roku 1650 członków). Troską Stowarzyszenia była moralna i religijna postawa warstwy robotniczej, a także materialny jej byt. Przy Stowarzyszeniu istniała Kasa Pogrzebowa oraz bezpłatny punkt porad prawnych. Stowarzyszenie prowadziło także Kasę Zapomogową dla bezrobotnych. Ks. Roszczynialski należał do szczególnie wyróżniających się patronów Stowarzyszenia.

Był współzałożycielem drukarni i wydawnictwa „Gazeta Kaszubska” (10.04.1922), członkiem Rady Nadzorczej tej gazety, która wychodziła do roku 1939 z dodatkiem „Rolnik” i „Rodzina Kaszubska”. W latach1927-29 rozbudował kościół farny, bogato go wyposażając. Wielką troską otaczał Kalwarię Wejherowską, którą administrował. Dokonywał licznych renowacji kaplic, był organizatorem pielgrzymek i odpustów kalwaryjskich.

Największą Jego troską była opieka nad młodzieżą oraz bezrobotnymi i rodzinami ubogimi, zwłaszcza wielodzietnymi. Nie tylko świadczył pomoc materialną np. w formie zasiłków dla ubogich młodzieńców, dla dzieci przystępujących do I-wszej Komunii Św., chorych i samotnych starców (sprawuje patronat nad przytułkiem – szpitalikiem obok kościoła), ale także organizował dla dziewcząt kursy haftu i kroju kaszubskiego, zakładał liczne czytelnie ludowe, współorganizował Uniwersytet Ludowy w Bolszewie. Przez długie lata był Prezesem Towarzystwa Czytelni Ludowych, których celem było utrzymanie polskości na terenie Kaszub. Był bardzo twórczy. Publikował artykuły w prasie miejscowej i w miesięczniku diecezjalnym, opracował i wydał cenną monografię „KALWARIA WEJHEROWSKA, jej fundatorzy, duszpasterze i uroczystości” (Wejherowo 1928 – również w j. niemieckim). Należał do Towarzystwa Toruńskiego w latach 1915-1939.

Największą jego troską była pomoc charytatywna. Stowarzyszenie Pań Miłosierdziaim. św. Wincentego a Paulo wydawało z jego polecenia i z jego pomocą finansową bezpłatne obiady. Organizował festyny dla ludności zubożałej, dla dzieci daleko mieszkających od kościoła, organizował bezpłatne dojazdy powózkami, szczególnie z okazji I-wszej Komunii Św.

Według relacji Pana Henryka Baranowskiego, ks. Roszczynialski był postacią pierwszoplanową naszego miasta, poważaną i szanowaną przez całe społeczeństwo, narodowościowo niejednolite.

Wszyscy Go wspierali w jego działalności społecznej jako wybitnego działacza i duchownego katolickiego. Jego osobisty urok i zaangażowanie społeczne znajdowały poparcie władz miasta, jednostki wojskowej w Wejherowie, władz powiatowych, regionu nadmorskiego, całego województwa. Za krzewienie kultury kaszubskiej i postawę POLAKA PATRIOTY odznaczony zostaje w 1933 roku ZŁOTYM KRZYŻEM ZASŁUGI I KRZYŻEM ORDERU POLONIA RESTITUTA. Władze duchowe przyznają Mu godność szambelana papieskiego (prałata).

Czynnie współpracował z miejscową jednostką I Baonu Morskiego. Był inicjatorem fundacji sztandaru dla miejscowej jednostki wojskowej i wraz z ks. Biskupem Oniewskim brał udział w jego poświęceniu 17.10.1937 roku. Uczestniczył w powitaniu i uroczystości pobytu w naszym mieście Panów Prezydentów Rzeczypospolitej: Mościckiego i Wojciechowskiego. W kościele farnym uroczyście obchodzone były wszelkie uroczystości narodowe, które otrzymywały bogatą oprawę patriotyczno-religijną. Swoją opieką otaczał miejscowe więzienie. Często odwiedzał więźniów i odprawiał dla nich Msze Św.

Obok misji duszpasterskiej, wybitnie religijnej, pasją jego życia było wychowanie młodzieży w duchu patriotycznym. Współdziałał, jako nader czynny członek m.in. w organizacjach BRACTWO KURKOWE, STOWARZYSZENIE POWSTAŃCÓW I WOJAKÓW, ROBOTNICZE STOWARZYSZENIE MŁODZIEŻY.

Odznaczał się wielką odpowiedzialnością w wypełnianiu wszelkich swoich obowiązków. Był bardzo pogodnego usposobienia. Promieniował pogodą ducha i poczuciem humoru. Zawsze promienny i radosny, łatwo nawiązywał kontakty z wszystkimi ludźmi – szczególnie z robotnikami – umiał dostosować się do ich sposobu bycia! Nie był wyniosły. Uchybienia i niedopatrzenia personelu w kościele, na plebanii, czy nawet w organizacjach traktował zawsze spokojnie, z ojcowską wyrozumiałością. Każde zdenerwowanie, gniew, krzyki, zawiści łagodził z rozbrajającym spokojem i łagodzącym uśmiechem. Ta Jego postawa zjednała Mu wszystkich mieszkańców Wejherowa, nawet protestantów, których sporo było w Wejherowie. Żył w wielkiej przyjaźni z pastorem protestanckim Superintendentem Syryngiem. Niesamowitą wprost przyjaźniąi braterską miłością potrafił Ks.Prałat połączyć wszystkich kilkunastu miejscowych i kondekanalnych księży. Wielu z nich było katechetami w miejscowych szkołach średnich, kapelanami w różnych zakładach.

Bardzo życzliwy i przyjazny był wobec nauczycieli, zwłaszcza szkół średnich, z którymi utrzymywał serdeczne stosunki. Dla nauczycieli urządzał odrębne rekolekcje. Z miejscową władzą administracyjną żył w zgodzie i przyjaźni, szczególnie z burmistrzem Panem Teodorem Bolduanem. Należał do Komisji Kuratorium Gimnazjum Żeńskiego w Wejherowie działającej w łonie Rady Miejskiej. (Jak bliskie i zażyłe były stosunki z nauczycielami świadczy zapis w testamencie Ks. Roszczynialskiego. Otóż wykonawcą testamentu czyni m.in. Pana Profesora Nikodema Rozkwitaskiego, któremu zapisuje w formie darowizny 5% swojego kapitału).

W plebanii Ks. Prałata każdy czuł się nie tylko gościem, ale domownikiem. Plebania była otwartym domem gościnnym dla wszystkich.

Ks. Prałat działał także na polu kultury. Był inicjatorem powstania dwóch chórów, m.in. kościelnego św. Cecylii i orkiestry parafialnej. Z młodzieżą przygotowywał liczne spektakle teatralne, inscenizacje jasełek, akademie i spotkania z bogatym repertuarem kulturalnym. Urządzał liczne wycieczki (m.in. do Wieliczki, Krakowa) oraz pielgrzymki (na Jasną Górę, a nawet do Ziemi Świętej).

W swojej trosce o zubożałych, zwłaszcza o młodzież z niezamożnych rodzin często nie znał umiaru. Jeden z wikariuszy stwierdził, na podstawie zeznań Pani Stefanii Śliwińskiej, że gdyby nie oni (wikariusze) załatwiali sprawy bieżące w biurze parafialnym i nie pobierali ofiar, to by „musieli wnet boso chodzić”. Bardzo współczuł, gdy śmierć zabierała kogoś bliskiego. Zeznająca Pani Śliwińska doświadczyła tej troski, gdy nagle zmarł Jej ojciec.

O Jego wielkiej trosce o młodzież świadczy zapis w własnoręcznym testamencie Ks. Prałata. Czytamy tam: „Z pozostałego kapitału stworzy Kuria Biskupia naszej diecezji FUNDACJĘ na rzecz młodzieży obojga płci, uczęszczającej do szkół średnich lub wyższych. Podziału dokonuje bezapelacyjnie każdorazowo na przeciąg jednego roku proboszcz parafii rzymsko-katolickiej w Wejherowie (…) należy uwzględnić młodzież katolicką z Wybrzeża, zwłaszcza z rodzin zubożałych”.

Takie zaangażowanie w sprawy ludzi, będących w trudnym położeniu, sprawiło, że zaraz w pierwszychdniach września 1939 roku, gdy tylko Polska znalazła się pod okupacją hitlerowską, ks. Prałat utworzył w Wejherowie konspiracyjną organizację charytatywną „POMOC POLAKOM”. Sam jej przewodził do chwili aresztowania przez Gestapo. Zadaniem tej organizacji było niesienie pomocy rodzinom polskim, ofiarom wojny, osieroconym dzieciom, wdowom po zamordowanych polskich działaczach i poległych w obronie Ojczyzny. W grudniu 1939 roku organizacja ta przyjęła nazwę „POLSKA ŻYJE”, a w 1942 roku weszła w skład „GRYFA POMORSKIEGO”.

We wrześniu odwiedził Ks.Prałata Generał E. Rommel, jeden z czołowych dowódców hitlerowskiego Wehrmachtu. Żona jego była kuzynką Ks. Roszczynialskiego, córką Franciszki i Józefa Mollin. Generał Rommel wystawił Ks. Prałatowi pismo, które miało być dla Niego zabezpieczeniem przed aresztowaniem (tzw. glejt). Gestapo tego pisma nie honorowało i aresztowało Ks. Prałata w dniu Jego urodzin, w plebanii 30.10.1939 roku. Wielu życzliwych ks. prałatowi wejherowian ostrzegało Go i prosiło, aby opuścił Wejherowo i schronił się przed Niemcami (m.in. pastor protestancki SUPERINTENDENT SYRYNG oraz dowodzący obroną Wejherowa płk Kazimierz Pruszkowski). Ks. Prałat kategorycznie odmówił. Stwierdził, że Jego obowiązkiem Kapłana – proboszcza jest być razem ze swoimi wiernymi. To Mu także nakazuje Jego umiłowanie Ojczyzny i Polaków. Po aresztowaniu przebywał w wejherowskim więzieniu. Wraz z innymi kapłanami, także aresztowanymi, doznawał wielu upokorzeń i poniżeń. Widywano Go ubranego w płaszcz kolejarski, zamiatającego ruchliwą ulicę Sobieskiego. Według zeznań naocznego świadka, pewien mężczyzna widząc Go oczyszczającego ulicę i wrzucającego gołymi rękami błoto do wozu konnego, powiedział: „Ja księdza zastąpię i zrobię to za księdza”. Ksiądz Prałat miał odpowiedzieć: „Nie bracie, ja zrobię to do końca, bo to mi nakazano”.

Dnia 10 listopada przewieziono Ks. Prałata do więzienia w Lęborku. Nazajutrz został rozstrzelany przez SS w Cewicach, za Lęborkiem, w lasku, opodal kasyna wojskowego. Dlaczego nie został zamordowany w Piaśnicy, jak fama głosiła, trudno dzisiaj dociec. Prawdopodobnie powodem tego było Jego ogólne uznanie i szacunek, także ze strony Niemców, którzy zamieszkiwali w Wejherowie, i którzy także Go bardzo cenili. Inni powiadają, iż powodem było to, że wywieziony do Piaśnicy wspólnie ze skazanymi modlił się, udzielał rozgrzeszenia, powodując tym wielkie zamieszanie i utrudniając egzekucję. W Cewicach, według naocznych świadków, świadom, że tam zostanie rozstrzelany zachował godną postawę do ostatnich chwil. Grób Jego, który musiał sam sobie wykopać, mieszkańcy Cewic, oznakowali krzyżem na rosnącej obok brzozie.

Po bardzo długich i żmudnych staraniach udało się odnaleźć grób Ks. Prałata, pieczołowicie pielęgnowany przez mieszkańców Cewic. Ekshumacji zwłok dokonano 3 września 1979 r. w obecności kompetentnych osób, które potwierdziły Jego tożsamość. Szczątki zwłok wystawiono w kaplicy św. Antoniego w wejherowskiej Farze.

Nawiedzali je liczni Wejherowianie. Uroczysty pogrzeb odbył się 25 września 1979roku. Uroczystościom przewodził Ks. Biskup Ordynariusz Chełmiński Bernard Czapliński przy współudziale licznych kapłanów i tłumnie zgromadzonych wiernych. Szczątki doczesne Ks. Prałata złożone zostały do rodzinnego grobowca na starym cmentarzu wejherowskim przy ul. 3-go Maja. Życzeniem ś.p. Ks. Prałata było, co wyraził w swoim testamencie, aby, gdy to będzie możliwe, pochować Go przy wejściu do kaplicy św. Krzyża na Kalwarii i w ścianie umieścić skromną tablicę pamiątkową. Pogrzeb, zgodnie z jego życzeniem, miał być skromny, „bez wszelkiego blichtru”. Zamiast wieńców prosił o modlitwę. To ostatnie Jego życzenie nie zostało jednak spełnione. Zgodnie z decyzją Ks. Biskupa i wolą rodziny zmarłego spoczął w rodzinnym grobowcu. Pierwszy pogrzeb po męczeńskiej śmierci był aż nadto skromny. Świadkami śmierci i pogrzebu byli tylko SS-mani i nieliczne rosnące na stoku pagórka drzewa, z dala od ludzi, w cieniu zapadających ciemności polskiej jesieni. Na ogólne życzenie miejscowego społeczeństwa jego imieniem nazwano ulicę wiodącą na aktualny cmentarz grzebalny.

W roku 1923 wojewoda pomorski, prosił ówczesnego starostę wejherowskiego o podanie opinii o księżachkatolickich, pełniących duszpasterstwo w obrębie powiatu morskiego. Pan Starosta jedynie przy nazwisku Ks. Prałata Edmudna Roszczynialskiego napisał: „POLAK – PATRIOTA I DZIAŁACZ SPOŁECZNY”. Ta ocena w pełni ukazuje, kim był Ks. Edmund Roszczynialski. W roku 1994 rozpoczęto proces Jego beatyfikacji.

X-lecie nadania imienia i wręczenia sztandaru szkole

Rok 2007 był rokiem jubileuszowym, a każdy jubileusz budzi wspomnienia, jest okazją do spojrzenia wstecz, jak szkoła rozwijała się i zmieniała swoje oblicze wraz z duchem czasów. Ponieważ chwile płyną tak szybko, chcemy choć w części utrwalić minione wydarzenia, zatrzymać czas…

12 czerwca 1997 roku mury naszej szkoły opuścili pierwsi maturzyści, absolwenci ówczesnego Liceum Zawodowego i Liceum Handlowego. Temu znaczącemu w historii szkoły wydarzeniu towarzyszyło nadanie Zespołowi Szkół Zawodowych imienia księdza Edmunda Roszczynialskiego i wręczenie sztandaru. Historia ZSP nr 3 sięga 1920 roku i nierozerwalnie związana jest z kształceniem zawodowym. Początki szkoły w dzisiejszym kształcie i obecnej siedzibie sięgają roku 1971. Kolejną ważną datą w dziejach szkoły jest rok 1987. To wówczas powstaje Zespół Szkół Zawodowych, który dynamicznie się rozwija, co owocuje utworzeniem dwóch szkół średnich w roku 1993. Przeobrażenia, jakim podlegała szkoła, praca wielu pokoleń pedagogów, uczniów, wielu życzliwych nam osób i instytucji przyczyniły się do jej obecnego stanu. Ostatnie dziesięciolecie jeszcze bardziej umocniło pozycję szkoły. Młodzież nasza w dalszym ciągu przygotowywana jest do pracy zawodowej, ale odkąd funkcjonują w Zespole szkoły kończące się maturą, część podejmuje naukę na wyższych uczelniach. O sukcesach naszych uczniów świadczy też udział w konkursach, olimpiadach i uzyskiwane tam wyniki np. w postaci indeksów na wyższe uczelnie oraz pozycja, jaką nasi absolwenci zajmują na rynku pracy. W codziennych działaniach dydaktycznych i wychowawczych rozbudzamy zainteresowania uczniów, twórcze inspiracje i wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka. Korzystamy tu z przesłania, jakie pozostawił Patron ksiądz Edmund Roszczynialski kojarzony z pracowitością, wrażliwością na ludzką krzywdę, patriotyzmem i wielką aktywnością w pracy dla innych.

Jakie były początki?

Wierzyć się nie chce, że początki naszej szkoły sięgają czasów sprzed kilkudziesięciu lat, a mianowicie roku 1971, kiedy to Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Wejherowie podjęło dnia 26 kwietnia uchwałę o przekazaniu lokalu przy ul. Dworcowej 5 z przyległymi terenami należącymi dotychczas do Szkoły Podstawowej Nr 1 dla potrzeb Zasadniczej Szkoły Zawodowej Dokształcającej.

Szkoła liczyła wówczas 720 uczniów, którzy pod opieką 32 nauczycieli kształcili się w następujących zawodach: sprzedawca, krawiec odzieży damskiej lekkiej i ciężkiej, stolarz, mechanik samochodowy, ślusarz mechanik i mechanik maszyn rolniczych.

Warunki nauki i pracy były trudne. Jednak dzięki staraniom dyrekcji i nauczycieli w latach 1974-1976 szkoła przeszła generalny remont i rozbudowę. W wyniku prac remontowo-adaptacyjnych przybyło kilka sal lekcyjnych, świetlica, szatnia, kuchnia, toalety, wybudowano nową salę gimnastyczną.

Kolejne lata charakteryzują się szybkim rozwojem naszej placówki, jedynej tak wielkiej szkoły zawodowej w powiecie. W drugiej połowie lat 70 szkoła liczy 1200 uczniów kształcących się w ponad 100 różnych zawodach. Popularne stają się klasy wielozawodowe, których młodzież uczestniczy w kursach zawodowych. Uczniowie tych klas wybierają wąskie specjalności, np. szlifierz szkła, fotograf, farbiarz, kuśnierz, liternik.

Gwałtowny rozwój placówki spowodował, że szkoła pracowała przez sześć dni w tygodniu w godzinach od 7.30 do 20.00. Wzrastające zainteresowanie nauką i napływ młodzieży sprawiły, że została otwarta filia Zasadniczej Szkoły Zawodowej Dokształcającej w Rumi, w budynku po byłej Szkole Podstawowej nr 3.
Rok szkolny 1977/1978 niesie dalsze zmiany w życiu naszej szkoły. Zostaje uruchomiona filia w budynku OHP przy ul. Budowlanych, która obejmuje pięć klas w zawodach budowlanych. Decyzją Kuratora Oświaty i Wychowania zmieniono nazwę z Zasadniczej Szkoły Zawodowej Dokształcającej na Zasadniczą Szkołę Zawodową nr 1.

Rozkwit szkoły przypada na połowę lat 80, kiedy dyrektorem został Piotr Lenz. Szkoła liczyła wówczas 37 oddziałów, w tym 15 klas pierwszych, a w 1987 r. już 46 oddziałów. Powołany został nowy kierunek kształcenia: monter układów elektronicznych dla potrzeb Przedsiębiorstwa „Radmor” w Gdyni.

Od 1 września 1987r stajemy się Zespołem Szkół Zawodowych, w skład którego wchodzą: Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 1, Zasadnicza Szkoła dla Pracujących oraz Podstawowe Studium Zawodowe. Od 1989r, kiedy dyrektor Piotr Lenz został posłem Sejmu X kadencji, funkcję dyrektora szkoły objął Witold Sieg.

Początek lat 90. to okres intensywnych przemian w kraju, przejście z gospodarki centralnie kierowanej do wolnorynkowej, co pociągnęło za sobą również przemiany w funkcjonowaniu szkoły.

Szkolnictwo średnie zawodowe

Trafnie podjęte decyzje dyrekcji i grona pedagogicznego radykalnie zmieniają oblicze naszej szkoły. Idea powołania szkoły średniej, zrodzona na przełomie lat 80 i 90, staje się faktem. Dzięki staraniom dyrektora Witolda Siega pozyskano budynek po zlikwidowanym OHP, w którym mieściła się filia szkoły. Rada Miasta przekazała oba budynki na cele oświatowe, co stworzyło szkole ogromną szansę rozwoju. Obiekty wymagały prac remontowo-adaptacyjnych. Ze względu na ich duże koszty część wykonali nauczyciele poza godzinami pracy. Pomoc zaoferowały też m.in. Kuratorium Oświaty w Gdańsku, Elektrownia Wodna „Żarnowiec”, Rada Miasta Wejherowa oraz zaprzyjaźniona szkoła z niemieckiego miasta Helmstedt.
W wyniku tych prac pozyskano nowe sale lekcyjne, pracownie oraz pomieszczenia administracyjne. Wykorzystano nawet piwnicę na szatnię dla uczniów.
Nie lada wyzwaniem dla dyrekcji szkoły stała się konieczność wyposażenia pracowni krawieckiej, gastronomicznej, a zwłaszcza komputerowej. Oświatowe środki finansowe, choć zwiększone, nie pokryły w pełni zapotrzebowania, ale jak zwykle, nie zawiedli sponsorzy i przyjaciele szkoły.

Nowoczesną jak na owe czasy pracownię komputerową otwarto uroczyście 28 kwietnia 1994 roku. Trudności związane z ogrzewaniem pomieszczeń zmusiły dyrektora do szukania nowych rozwiązań. Dzięki pomocy Zbigniewa Chuchały, dyrektora Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku i jednocześnie nauczyciela naszej szkoły, oraz dodatkowej dotacji z Kuratorium Oświaty uzyskano środki finansowe z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska w Gdańsku na budowę nowoczesnej, ekologicznej kotłowni, która nadal zaspokaja potrzeby placówki.
W połowie lat 90 szkoła przystąpiła do przygotowania uroczystości nadania imienia i wręczenia sztandaru. Znaczącą formą gromadzenia funduszy na sfinansowanie tego przedsięwzięcia oraz dalsze wyposażenie szkoły w pomoce naukowe było wyemitowanie cegiełek rozprowadzanych wśród uczniów, rodziców i w zakładach pracy oraz instytucjach Wejherowa i powiatu. Placówka wzbogaciła się o nowe pomieszczenia biblioteczne i czytelnię, w której wyeksponowano kącik pamięci Patrona Szkoły. Zlecono również wykonanie sztandaru.

W ramach przygotowań do uroczystości, dla upamiętnienia postaci Patrona, z inicjatywy Piotra Lenza przed budynkiem szkoły stanął obelisk z pamiątkową tablicą i podobizną księdza Edmunda Roszczynialskiego, którego sponsorem była Rada Miasta Wejherowa.

Kolejnym doniosłym momentem w życiu Zespołu Szkół Zawodowych było zwrócenie się 1 lutego 1993 r. dyrektora do Kuratorium Oświaty w Gdańsku z wnioskiem o powołanie dwóch szkół średnich: Liceum Handlowego i Liceum Zawodowego. Władze kuratoryjne odniosły się pozytywnie do prośby dyrektora i pismem z 16 sierpnia 1993 r. poinformowały o powołaniu Liceum Handlowego o specjalności technik handlowiec i Liceum Zawodowego o specjalności pracownik administracyjny. Spełniły się oczekiwania dyrekcji, grona pedagogicznego, a przede wszystkim rodziców i uczniów naszego miasta i regionu.

Od tej pory rozpoczyna się dalszy rozwój szkoły. Na wniosek dyrektora Witolda Siega 5 grudnia 1994 r. Kuratorium powołuje kolejną szkołę – Liceum Ekonomiczne, które funkcjonuje od 1 września 1995 r.

Pierwsze w histori placówki egzaminy dojrzałości odbyły się w maju 1997 r. Przystąpiło do nich 52 abiturientów Liceum Handlowego i Liceum Zawodowego.

Należy wspomnieć, że powyższe zmiany rozpoczynają dalszą reorganizację szkoły. Zgodnie z tendencjamirozwojowymi i oczekiwaniami lokalnej społeczności następuje gwałtowny rozwój szkolnictwa średniego – technikalnego i licealnego.

Jako placówka oświatowa możemy poszczycić się pokaźnym dorobkiem. Dajemy młodzieży miasta i powiatuwejherowskiego bogatą ofertę edukacyjną. W zakresie szkolnictwa ponadgimnazjalnego zawodowego stanowimy jeden z największych ośrodków w powiecie. Wychodzimy naprzeciw potrzebom rynku pracy i polityki kadrowej naszego powiatu. Uczniowie mogą się kształcić w różnych typach szkół ponadgimnazjalnych i w różnych zawodach, w systemie dziennym i zaocznym. Szkoła dla młodzieży oferuje zawody: technik ekonomista ze specjalnością finanse i rachunkowość, technik handlowiec, technik informatyk oraz technik obsługi turystycznej. Ponadto uczniowie mogą nauczyć się zawodu kucharza małej gastronomii, sprzedawcy i stolarza w Zasadniczej Szkole Zawodowej nr 1. Z roku na rok poszerzamy ofertę edukacyjną dla dorosłych. W roku szkolnym 2006/2007 utworzyliśmy szkołę policealną kształcącą w zawodzie technik administracji, technik obsługi turystycznej i technik rachunkowości w systemie zaocznym.

Niemałym walorem szkoły jest wysoko wykwalifikowana kadra nauczycieli, której praca z młodzieżą owocuje licznymi osiągnięciami w konkursach, turniejach i olimpiadach na szczeblu miejskim, powiatowym, wojewódzkim i ogólnopolskim.

Uczniowie zdobywają indeksy prestiżowych uczelni ekonomicznych w kraju, bardzo dobrze zdają egzaminy zawodowe i sprawdzają się jako świetni fachowcy w zakładach pracy bądź sami zakładają swoje przedsiębiorstwa.

Od wielu lat szkoła cieszy się dużym uznaniem w środowisku, jest przyjazna uczniom i stwarza możliwości wszechstronnego rozwoju. Panuje w niej atmosfera wzajemnej życzliwości i zdrowej rywalizacji, przyjaźni i zaangażowania społecznego.

Na terenie szkoły działa wiele kół zainteresowań. Niektóre z nich mają wieloletnią tradycję, np. koło sportowe, strzeleckie, gastronomiczne, teatralne, turystyczne. Aktywnie działają firmy młodzieżowe – szkolne miniprzedsiębiorstwo.

Chociaż placówka ma charakter zawodowy, duży nacisk kładzie się na przedmioty ogólnokształcące, szczególnie na kształcenie literacko – językowe. Wrażliwość na piękno literatury i estetykę słowa kształtują konkursy: recytatorski i ortograficzny. Zgodnie z ideą, że człowiek nie urodził się sobie, szkoła kładzie nacisk nie tylko na zdobywanie wiedzy i umiejętności, ale na równi stawia dziedzinę wychowania młodego pokolenia i kształtowania właściwych relacji międzyludzkich.

Od wielu lat do tradycji naszej szkoły należy działanie na rzecz środowiska: praca w wolontariacie, opieka nad osobami starszymi, nad dziećmi specjalnej troski. Przez wiele lat uczniowie i wychowawcy otaczali opieką Dzienny Dom Pomocy Społecznej przy ulicy Kopernika 13.

Szkoła uczy postaw patriotycznych, tolerancji i przyjaźni. Od kilkudziesięciu lat placówka ma stały kontakt z zaprzyjaźnionymi szkołami z niemieckich miast. Od kilkunastu lat współpracuje ze szkołą w Helmstedt. W ramach tej współpracy odbywa się coroczna wymiana uczniów i nauczycieli.

W roku 2005 uzyskaliśmy Pomorski Certyfikat Jakości Edukacji w zakresie standardu Szkoła podejmuje różnorodne zadania na rzecz podwyższania jakości swojej pracy, a także certyfikat Szkoła z klasą. W 2006 roku włączyliśmy się do akcji Szkoła bez przemocy.

W roku szkolnym 2006/2007 przystąpiliśmy do realizacji projektu językowego w ramach programuSokrates-Comenius 1 pod tytułem „Sztuka kulinarna Kaszub i Wschodniej Westfalii” finansowanego ze środków Unii Europejskiej. W roku 2007 uzyskaliśmy nominację do Certyfikatu Jakości „Szkoła przedsiębiorczości”.